~ ΟΜΑΔΑ ΙΧΝΕΥΤΑΙ

Η Ομάδα Ιχνευταί επισκέφτηκε αυτή τη φορά την σπηλιά του Φερεκύδη στην Σύρο.

Έχοντας ακούσει τόσα καλά λόγια για την σπηλιά, για το πόσο όμορφη είναι, την καταπληκτική θεά του Αιγαίου Πελάγους από το εσωτερικό της και το πανέμορφο μονοπάτι που ακροβατεί μεταξύ ξηράς και θάλασσας, μας κίνησε την περιέργεια να το επισκεφτούμε.

Πριν δούμε την σπηλιά, όμως, ας δούμε ποιος ήταν ο Φερεκύδης:

Φερεκύδης. Υιός του Βάβυος, θεογονιστής ποιητής και φιλόσοφος από την νήσο Σύρο. Ανέπτυξε τη δική του κοσμολογική θεωρία που επηρεάστηκε από τις ορφικές ιδέες, τη θεωρία του Θαλή, τη μυθολογική Θεογονία του Hσιόδου και τις δοξασίες των ιερέων της αρχαίας Aιγύπτου. Κατ’ αυτόν υπάρχουν 3 κοσμογονικά στοιχεία, ο Ζας, ο Χρόνος και η Χθονίη, 3 Θεοί που «ήσαν αεί», δηλαδή υπήρχαν ανέκαθεν μέσα στο Σύμπαν και εξ αυτών γεννήθηκε η πρώτη θεϊκή γενεά, η λεγόμενη «Πεντάμυχος». Έγραψε σε ιωνική διάλεκτο. Τον 6ο π.Χ αιώνα, ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης επέκτεινε την κυριαρχία του και στη Σύρο. Μέσω αυτής της κυριαρχίας ο Φερεκύδης βρέθηκε στη Σάμο όπου δίδαξε το μεγάλο Πυθαγόρα. Ήταν τέτοια η αγάπη και η ευγνωμοσύνη του Πυθαγόρα προς το δάσκαλο του, που δε δίστασε όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του Φερεκύδη να έρθει στη Σύρο να πάρει τη σορό του και να επιβάλει να ενταφιαστεί στη Δήλο, αφού οι τότε ιερείς τον υπελάμβαναν ως άθεον και αντιστρατευόμενο κατά της τότε θρησκείας (Αμπελάς Τ.). Μέτρησε τον Ήλιο και θεωρείται ο εφευρέτης το πρώτου ηλιακού ρολογιού.
ΠΗΓΗ: Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΣΠΗΛΙΑΣ

Μάθαμε που πέφτει η σπηλιά και ξεκινήσαμε αμέσως, παρόλο που η ζεστή ήταν έντονη. Φτάσαμε στο χωριό Ριχωπό. Αφήσαμε το αμάξι και ακολουθήσαμε την ταμπέλα στον δρόμο για την σπηλιά του Φερεκύδη.

Η θέα πανέμορφη, μοναδικό το τοπίο, γη, ουρανός και θάλασσα γίνονταν ένα. Νόμιζες ότι απλώνοντας τα χέρια σου θα έπιανες την θάλασσα. Τόσο ωραία και εναρμονισμένα ήταν όλα μεταξύ τους.

Μπαίνοντας στο μονοπάτι και κατηφορίζοντας για την σπηλιά ένας ενθουσιασμός σε πλημμυρίζει από τις πολλές εναλλαγές του μοναδικού τοπίου που προσφέρουν απλόχερα οι Κυκλάδες. Πραγματικά νομίζεις ότι κάτι μαγικό έχει γίνει εκείνη τη στιγμή και βαδίζεις μέσα σε κάποια ζωγραφιά και το μόνο που σε επαναφέρει στην πραγματικότητα είναι ο αέρας που φυσάει δυνατά στα αυτιά σου... Γνώριμος καιρός για τις Κυκλάδες.

Αλλά το κακό δεν άργησε να φανεί....

Μετά από περίπου 50 μέτρα, το τοπίο αλλάζει, γίνεται πιο χρωματιστό, πιο πλαστικό και πιο βρώμικο. Απίστευτα πολλές σακούλες, άλλες από σούπερ μάρκετ, άλλες από γαριδάκια. Γενικά, το μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού ήταν γεμάτο και διάσπαρτο με σακούλες, με αποτέλεσμα να καταστρέφεται αυτομάτως η ομορφιά του μονοπατιού και όποια όρεξη υπήρχε για περπάτημα. Δεν είναι, πραγματικά, καθόλου ωραίο να περπατάς και να κλωτσάς σακούλες, σακουλάκια και ό,τι άλλο έχει μεταφέρει ο αέρας εκεί. Αυτό οφείλεται στο ότι ακριβώς κάτω από το μονοπάτι υπάρχει ένας χώρος διαχειρίσης σκουπιδιών, ο όποιος απ' ότι φαίνεται δεν πληρεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να μη φεύγουν τα σκουπίδια και να μοιράζονται απλόχερα στην τριγύρω περιοχή.

Είναι κρίμα να υπάρχουν τέτοια μοναδικά μέρη και να μη χρίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης.

Ευτυχώς, η λύτρωση ήρθε όταν φτάσαμε στη σπηλιά και μπήκαμε μέσα. Προστατευθήκαμε από τον καυτό ήλιο, την επίθεση απ' τις σακούλες και το πιο σημαντικό, θαυμάσαμε και απολαύσαμε αυτή τη μοναδική θέα, από το εσωτερικό της σπηλιάς ....